DANNY HOORELBEKE

Danny Hoorelbeke (°1966) heeft een diepgewortelde bewondering voor de uitstraling van kunstwerken. Als kind sleepte hij tassen vol prentenboeken uit de bibliotheek mee naar huis en verloor zichzelf in de kunstwereld. Tijdens zijn middelbare school werd die interesse verder aangewakkerd door een gepassioneerde kunstgeschiedenisleraar. Gedurende de jaren tachtig begon Hoorelbeke de kunstwereld intensiever te verkennen door tentoonstellingen, musea, galerijen en beurzen te bezoeken. Hij maakte zich de stem van het visuele geleidelijk aan eigen door tijdschriften en boeken te doorploegen.

Gevoed door zijn beroep als interieurarchitect, ontstond de drang om zelf kunst te maken. De zoektocht naar Hoorelbekes artistieke identiteit werd gekenmerkt door twijfel. De overtuiging dat een kunstenaar een herkenbare ‘signatuur’ moest hebben, beperkte hem aanvankelijk in het ontdekken van zijn eigen beeldtaal. Deze rem werd ondervangen door een onderzoek naar veelheid en experiment. Hoorelbeke vertrekt vaak vanuit een concept dat geworteld is in universele thema’s zoals maatschappij, religie of politiek, of vanuit een specifiek object of materiaal dat hij abstraheert en assembleert tot iets nieuws. Zijn werken verbeelden standpunten, commentaar of kritiek, zonder humor uit het oog te verliezen.

Hoorelbeke ziet kunst als een middel dat kan aanzetten tot nadenken. Met zijn werk daagt hij dan ook graag de toeschouwer uit om anders naar de wereld te kijken. Kunst is voor hem communicatie, een ‘taal’ die dialogen opent, zij het vaak ambigu. Het vermogen van kunst om verwarring te zaaien en soms zelfs onbegrijpelijk te zijn, is precies wat de kunstenaar capteert.

Danny Hoorelbeke (°1966) harbours a deep-seated admiration for the charisma of artworks. As a child, he would haul bags filled with picture books from the library to his home, losing himself in the world of art. His interest was further ignited in high school by a passionate art history teacher. In the 1980s, Hoorelbeke began delving more intensely into the art world by frequenting exhibitions, museums, galleries, and art fairs. He gradually honed his visual sensibilities by voraciously devouring magazines and books on the subject.

Driven by his profession as an interior architect, Hoorelbeke felt compelled to create art himself. However, the quest to define his artistic identity was fraught with doubt. He was constrained by the belief that an artist needed a distinctly recognisable “signature”, hindering the exploration of his own visual language. This barrier was surmounted through a search for multitudes and experimentation. Hoorelbeke often departs from a concept rooted in universal themes such as society, religion, or politics, or he starts off with a specific object or material he abstracts and reassembles into something new. His work conveys opinions, comments, or critiques, all while maintaining a sense of humour.

Hoorelbeke views art as a tool to stimulate thought. Through his work, he enjoys challenging viewers to perceive the world from new perspectives. To him, art is a form of communication, a “language” that initiates dialogues, albeit often ambiguous ones. The capacity of art to evoke confusion and occasionally be incomprehensible is precisely what captivates the artist.

Yasmin Van 'tveld